Μαύρο - Άσπρο

Χτες το βράδυ συνάντησα ένα φίλο. Μου είπε πως τα πράγματα θα καλυτερέψουν και ότι πρέπει να κάνουμε υπομονή. Είναι, λέει, γνωστό στους μυστικούς κύκλους ότι θα αντιστραφούν οι ρόλοι. Ότι ήμασταν θα πάψουμε να είμαστε και θα γίνουμε αυτό που δεν ήμασταν. Με αυτόν τον τρόπο όλοι θα μείνουν ικανοποιημένοι, αφού θα έχουν αυτό που ποτέ δεν είχαν και πάντα λαχταρούσαν, και όταν το βαρεθούν θα μπορούν να εκτιμήσουν αυτό που κάποτε είχαν και θα το αποζητάνε από την αρχή.
Είναι το παιχνίδι της εκδίκησης. Αυτοί που κάποτε ήταν ευγενικοί και συνετοί απέναντι σε αδίστακτους και ανειλικρινείς, τώρα θα τους μιλάνε απότομα και θα τους φλομώνουν στο ψέμα. Αντιθέτως, οι "αδίστακτοι" θα είναι πλέον ανίκανοι να πουν και το παραμικρό ψεματάκι, θα κοιτάνε χαμηλά και θα ζητούν συγγνώμη με κάθε ευκαιρία.
Το σλόγκαν της νέας εποχής θα είναι: "Τώρα που γύρισε ο τροχός, να που γαμάει κι ο φτωχός". Φυσικά, μετά από το πρώτο διάστημα προσαρμογής, ο κόσμος θα αρχίσει να μην νιώθει καλά. Τύψεις θα γεννιούνται σε κάθε ανθρώπινο ον. Στους μεν γιατί θα φέρονται ανήθικα, στους δε που επιτέλους θα αντιληφθούν πώς είναι να σου φέρονται ανήθικα. Και τότε, δια μαγείας, όλα θα ξαναγίνουν όπως πριν. Μόνο που, όλοι θα έχουν πάρει το μάθημά τους.
Αφού το αναλύσαμε διεξοδικά πίνοντας κανα δυο ουισκάκια, μείναμε σιωπηλοί να κοιτάμε το κενό. Ο καθένας χαμένος στη σκέψη του. Μία και μοναδική σκέψη.
"Εγώ σε ποιους ανήκω; Στους καλούς ή στους κακούς;"

Νυχτερίδες κι αράχνες...

Πολλές φορές φτάνουμε σε ένα σημείο να λυπόμαστε τον εαυτό μας, να μεμψιμοιρούμε ή ακόμα χειρότερα να μετανιώνουμε για κάθε κίνηση που έχουμε κάνει στο παρελθόν, ρίχνοντας το φταίξιμο στον εαυτό μας για κάθε τί στραβό που έχει συμβεί είτε σ'εμάς είτε στους αγαπημένους μας.
Ο συνήθης τρόπος για να ξανασταθούμε στα πόδια μας είναι να σκεφτούμε τα χειρότερα που μπορεί να συμβαίνουν είτε σε γνωστούς μας είτε σε αγνώστους.
'Οπως, για παράδειγμα, την δύσμοιρη αυτή κοπέλα που ερωτεύτηκε ένα βαμπίρ και δυστυχώς ούτε έχει καταφέρει να ερωτοτροπήσει λιγάκι μαζί του (αφού ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε να της πιει το αίμα) ούτε να σταθεί για λίγο δίπλα του, έστω πλατωνικά, αφού την κυνηγάνε άλλα βαμπίρ για να της πιουν το αίμα...
'Η ακόμα χειρότερα, τον καημένο τον λυκάνθρωπο, που είναι ερωτευμένος με τη δύσμοιρη θνητή η οποία είναι ερωτευμένη με το βαμπίρ και φοβάται ανα πάσα στιγμή μην την γδάρει είτε αυτός είτε το βαμπίρ.
Δύσκολες καταστάσεις είναι αυτές κι όχι αυτές που εμείς βιώνουμε, κι ας μας πίνουνε το αίμα κάθε μέρα... Κι ας φοβόμαστε μην μας γδάρουν οι υπόλοιποι θνητοί... Γιατί όσο αιμοδιψείς κι αν είναι δεν παύουν να είναι θνητοί.
Έτσι επιβιώνουμε και δεν πέφτουμε σε κατάθλιψη.
Γνωρίζοντας ότι υπάρχουν και χειρότερα...

Το Τίποτα & το Άπειρο

-Δεν έχω ούτε ένα τσιγάρο. Είναι σα να μού'χει τελειώσει το οξυγόνο.
-Ίσως ήταν πολύ νωρίς για να βιώσω κάτι τέτοιο.
-Δώσε μου λίγο χρόνο.
-Την τελευταία φορά που πήγα στο σούπερ μάρκετ δεν είχε μουσική. Πρέπει να τονίσω ότι αυτό είναι πολύ σημαντικό για μένα.
-Σκάλωμα. Κόλλημα. Ου φας...
-Εγώ πάλι; Κι άλλη φράση;
-Στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο υπήρχαν τσιγάρα στριμμένα; Πότε εμφανίστηκαν; Δεν θυμάμαι...
-Θέλω την ηρεμία μου. Μόνο αυτό ζήτησα. Έκανα τη γελοία ευχή όταν έπεσε ένα αστέρι κάπου στο Λυβικό... Λες να μην πραγματοποιηθεί τώρα που σ'το είπα;
-Με πιέζεις... Δεν έρχεται έτσι...
-Παραμύθι. Έτσι είναι η αγάπη. Βρίσκεις, χάνεις, έτσι είναι αυτά.
-Αυτή τη στιγμή είμαι ευτυχισμένος. Τη στιγμή...αυτή... Όχι πριν. Ούτε μετά. Καμμία συνεννόηση.
-Θα σ'αγαπάω όπως και νά'χει..
-Πόσο εύκολα λες κάτι που εγώ με δυσκολία παραδέχομαι..
-Γιατί δεν προσπαθείς;
-Κωλώνω. Δεν με ενδιαφέρει να περιγράψω μια γενική κατάσταση. Λίγος χρόνος.
-Δεν μπορεί να έισαι μόνο δική μου. Πρέπει να είσαι για όλους. Κομμάτι του όλου. Χαραμίζεσαι μόνο στο ένα. Είναι άδικο.
-Φόβος είναι. Τίποτα άλλο. Δεν έχουμε να πούμε τίποτα άλλο..

Όσπρια

Το αγαπημένο μου φαγητό είναι η φασολάδα. Ναι, το παραδέχομαι. Χειμώνα καλοκαίρι, πάντα λαχταρώ ένα πιάτο φασολάδα. Μερικές φορές (σχεδόν κάθε φορά, για να είμαστε ειλικρινείς), τρώω παραπάνω από ένα πιάτο. Ξέρω ότι θα με πειράξει αλλά θέλω να πέσω με τα μούτρα. Έτσι είμαι, τί να κάνω; Κάθε φορά μετανιώνω και ορκίζομαι ότι δεν θα ξανακάνω το ίδιο λάθος. Αλλά μάταια. Δεν μπορώ να το αποφύγω. Θέλω να πέφτω με τα μούτρα. Και μετά...ας υποφέρω.

Καθάριζα το σπίτι μου σήμερα. Μέσα σ΄όλο το χάος, λοιπόν, ανακάλυψα πράγματα που εδώ και καιρό είχα ξεχάσει ότι υπήρχαν. Την ίδια αίσθηση πιστεύω ότι είχαν και τα ίδια τα αντικείμενα. Καμμία χρηστικότητα. Καμμία αισθητική αξία. Κι όμως, κάθε ένα από αυτά ανέσυρε από τη μνήμη μου κάθε λογής συναισθήματα.

Τρόμαξα με την ανακάλυψη ότι κρατάω τόσα κομμάτια από το παρελθόν. Κομμάτια που άμα τα ενώσεις δεν συμπληρώνουν κάποιο πάζλ. Μόνα τους. Απλά εκεί, να μου θυμίζουν κάτι. Κάτι από πριν.

Ζήλευα πάντα τους συλλέκτες. Τους ανθρώπους που κρατάνε πράγματα και φοβούνται μη τα χάσουν. Νόμιζα ότι δεν μπορούσα να το κάνω, δεν είχα την υπομονή. Λάθος. Ήταν εκεί μπροστά μου, η δική μου συλλογή...

Μία φωτογραφία ταυτότητας αγνώστου ανδρός που είχα μαζέψει σ΄ένα δρόμο στο Βελιγράδι, θυμίζοντάς μου το ταξίδι, την συντροφικότητα και τη μοναξιά.

Ένα χαρτάκι μ΄ένα ευφυέστατο rebus και ένα κομμάτι ξύλο που έγραφε 1000000, δώρα του Κ. που κάποτε μου έταξε...

Μία κλωστή με δύο ψεύτικες πέτρες ("χρυσάφια"), ένα "πολύτιμο" κολιέ που μου έφτιαξε ο τετράχρονος τότε ανιψιός μου. Αν και το πιο πολύτιμο πράγμα γι'αυτόν ήταν η αγάπη. Αθώος ή αδαής;

Ένα σημείωμα του από κάτω, "....μην αναγκαστούμε να φέρουμε την αστυνομία...", έτσι για να θυμάμαι ότι υπάρχουν και μαλάκες.

Τρία σπασμένα κινητά, το ένα από δική μου παράνοια, τα άλλα δύο απομεινάρια μίας κατεστραμμένης σχέσης.

Ένα μήνυμα της Κ. που βρήκε το σημείο G της!!!

Ένα φανελάκι μαύρο που κάποτε βρέθηκε στο κρεββάτι μου και δεν ήταν δικό μου.

Ένα βάζο από μία κρέμα που μου ζήτησες να σου κρατήσω και άργησες πολύ να το πάρεις.

Και σκόνη.

Παντού. Πάνω στα έπιπλα, ανάμεσα στα βιβλία και στις αναμνήσεις μου.

Τώρα τί να κάνω;

Να καθαρίσω;

Δεν ήρθε ακόμα η ώρα.

^ΠροΣΕ.!

ΕΕΕΕΕΙ! Σου μιλάω!!! Μ'ακούς!?)&^%$#@!? Σου ΜΙΛΑΩ!
Δεν ακούς..(!)..ή δεν βλέπεις!?!&*^!??
Ξέσαχες και να διαβάζεις θες να μου πεις..!?!?!?!
Αποκλείεται! Δεν το πιστεύω!..Σίγουρα.....σίγουρα...μπορείς και μυρίζεις!!!
Ναι! Αυτό είναι...μυρίζεις! Ναι!...και μπορείς και να γεύεσαι φυσικά!
Χα! Και ανησύχησα...
Ευτυχώς που οι άνθρωποι έχουν πάνω από μία αισθήσεις...Θα μπορούσαν να έχουν μία...τρείς...δώδεκα!..Έχουν αυτές που έχουν..και πάλι καλά!
Αν είχαν παραπάνω..μπορεί να μην ήξεραν πως να τις χρησιποποιήσουν..
Να μην μπορούσαν να τις εκμεταλλευτούν όλες...Να μην προλάβαιναν!
Ευτυχώς! Τώρα..μπορούν να κάνουν τόσα πολλά...χωρίς προβλήματα! Άψογος συντονισμός, ταυτόχρονη εκτέλεση, αυτόματη επεξεργασία και κατανόηση των εισερχόμενων δεδομένων...όλα τέλεια!
Το πως καταλαβαίνει ο @λλος άνθρωπος το τι είδους πληροφορία θες να του περάσεις, από την άλλη...είναι ένα άλλο ζήτημα. Σ' αυτό..η Επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά! Η πλησιέστερη προσέγγιση που έχει γίνει μέχρι τώρα και μπορεί να αποδώσει με όποια ακρίβεια μπορεί τον όρο που χαρακτηρίζει την κατάσταση αυτή..καταλήγει σε κάτι...σαν..^ΒρΑχυκύκΛωμαΑα!!&*^^
Χαίρομαι που δεν βλέπουν όλοι μόνο με τα μάτια..που δεν αισθάνονται μόνο με το άγγιγμα..που δεν ακούν μόνο με τ' αυτιά..
Σε νιώθω
Σε βλέπω
Μη σκοτώνεις τις αισθήσεις μου
Σε παρακαλώ*

Αντι-λήθη

Ξύπνησα μέσα στ'άγρια χαράματα. Κάποιος κοιμόταν δίπλα μου.
Φαινόταν ήρεμος. Δεν θυμόμουν να γύρισα με κάποιον σπίτι. Ίσα-ίσα, θυμόμουν ότι γύρισα νωρίς, ετοίμασα τα πράγματα μου για την επόμενη μέρα, διάβασα το βιβλίο μου, έκλεισα το φως και έκανα τις τελευταίες μου σκέψεις πριν αποκοιμηθώ.
Κουνήθηκα. Τίποτα. Δεν φάνηκε να ταράζεται.
Είχα δώσει τα κλειδιά του σπιτιού μου σε κανέναν; (κάνω κάτι τέτοια που και που) Όχι, τα είχα δώσει μόνο στην Κ. Σηκώθηκα και πήγα στην εξώπορτα. Ήταν κλειδωμένη από μέσα και τα κλειδιά επάνω. Δεν υπήρχε καμμία ένδειξη διάρρηξης.
Θα πρέπει να του είχα ανοίξει στον ύπνο μου. Μάλλον απίθανο όμως, γιατί δεν μου έχει συμβεί ποτέ. Κοιμάμαι πάντα ελαφριά και φημίζομαι για τη διαύγειά μου όταν ξυπνάω.
Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Μάλλον ήταν εκεί πάντα. Μάλλον υπήρχε σ'αυτό το κρεββάτι πριν ακόμα το αγοράσω. Μάλλον το είχα συνηθίσει τόσο που δεν το έβλεπα πια.
Άρχισα να τον παρατηρώ. Κάτι μου θύμιζε από παλιά. Η αλήθεια είναι ότι ένιωθα άνετα δίπλα του.
Ναι, τον ήξερα. Πρέπει να το παραδεχτώ. Ήταν πάντα εκεί. Δεν τον θυμόμουν πουθενά αλλού βέβαια και αν με ρωτήσεις να σου πω το χρώμα των ματιών του, δεν το ξέρω.
Αλλά, ήταν πάντα εκεί.
Σηκώθηκα, πήγα για κατούρημα, ήπια λίγο νερό και γύρισα στο κρεββάτι.
Τον φίλησα στο μέτωπο, του γύρισα την πλάτη, με αγκάλιασε και αποκοιμήθηκα.

Αισιοδοξία

Η εξέλιξη είναι δεδομένη. Δεν είναι πάντα θετική, βέβαια.

Στην περίπτωσή μου μάλιστα, το πιο πιθανό είναι ότι σαν δημόσιος υπάλληλος σε βιβλίο του Κάφκα, να μεταμορφωθώ σε κατσαρίδα από την πλήξη.

Σε μία μετα-Κάφκα εποχή και με μεταλλάξεις στον γενετικό κώδικα, η επιστήμη και η αστρολογία σηκώνει τα χέρια ψηλά. Ποτέ δεν ξέρεις τί σου ξημερώνει.

Η εξέλιξη είναι δεδομένη. Μεταλλάσσομαι σε κατσακρίδα. Ναι, από την πλήξη και... Ίσως και από μία περιπετειώδη διάθεση...

Μου ακούγεται αρκετά θετικό.

Πικρή αλήθεια

'Εχεις παίξει ποτέ Επαγγελματικό Κρυπτόλεξο; ..Το σοβαρό...! Που διοργανώνονται τουλάχιστον 3 παγκόσμιοι διαγωνισμοί κάθε χρόνο για να αναδειχθούν τελικά οι 3 Supreme *ΚρυπτολεξοΛύτες* της χρονιάς, που έπαθλό τους είναι ό,τι μεγαλύτερο μπορεί να σκεφτεί ο ανθρώπινος νους!~γι'αυτό και έχει άπειρες συμμετοχές άλλωστε.!~
Αυτό..(!) στο οποίο πρέπει να ξεπεράσεις τον εαυτό σου..και να τον κερδίζεις κάθε φορά..
Κάθε φορά που προπονείσαι σπίτι σου, ή όπου αλλού και αν βολεύεσαι.., να νιώθεις πως πρέπει να γίνεσαι όλο και καλύτερος, να σε προσπερνάς, να σε καταρρίπτεις~γιατί διαφορετικά κάτι πολύ άσχημο μπορεί να συμβεί στον κόσμο στον οποίο ζεις, περνάς καλά..ή και όχι.., εκέι που είναι τα αγαπημένα σου πρόσωπα...που κανείς τους δεν θα ήθελες σε καμία περίπτωση να πάθει κάτι κακό..!~
Αυτό..(!) που κάθε φορά, όσο πιο πολύ "παίζεις", τόσο συνειδητοποιείς πως όντως γίνεσαι καλύτερος και όλο και πιο γρήγορα πλέον βρίσκεις τις λέξεις..με ταχύτητα που ούτε εσύ ο ίδιος θα πίστευες ποτέ ότι μπορείς να αγγίξεις..!?]&%*%!
Και λες..."Πως είναι δυνατόν!?!..Να βρίσκω κάθε φορά τη λέξη που ψάχνω, αΜέσως μόλις την σκεφτώ!?!?!?!!? Έχω καταφέρει να τις ελέγχω! Σχεδόν..με βρίσκουν..πριν τις βρω εγώ!... Πρέπει να είμαι ιδιοφυία! Τέρας παρατηρητικότητος!"
Και περνώντας τα χρόνια, νιώθοντας πως έχεις αγγίξει πλέον τα όρια της τελειότητας και είσαι έτοιμος να λάβεις τώρα πια μέρος στον διαγωνισμό ανάμεσα στους καλύτερους και να τα βάλεις με τα "τέρατα"...Τι καταλαβαίνεις!$^%&%?!?!?!
Μήπως απλά...δεν έχει να κάνει με την ταχύτητα και τον έλεγχο....
Έχεις απλά καταλάβει το κόλπο...
Απλά.. βλέπεις πρώτα.. αυτό που εσύ επιλέγεις και θέλεις να βρεις πρώτο και τελικά...το βλέπεις!
Αυτός ήταν ο σκοπός της άσκησης!
Και ναι!...Μόλις καταλάβεις ποια είναι η λέξη που θες...αυτήν πας και βρίσκεις!
Γιατί?
Γιατί αυτήν θες!
Και τη βρίσκεις!
~εδώ που τα λέμε..αν δεν την βρεις κι αμέσως..βολεύεσαι και μ'αυτήν που βρέθηκε μπροστά σου...-μέχρι να τη βρεις..φυσικά!
~εκεί!..πείσμα..~
Έτσι λύνεται ένα Επαγγελματικό Κρυπτόλεξο!

Είναι απλά θέμα τεχνικής....

"...Ναι, μπορώ να το σηκώσω. Ένα μενίρ είναι. Ασ'το σε μένα, θα το κάνω καλύτερα. Κάτσε, το βάζω στην πλάτη μου, το κρατάω σταθερά και με το ένα...με το δύο...με το τρία...Ωωωωωωωωωχ @#$#@$%^$#%$@#%$#%$^%$^%$%$#%$#@%$...."
Πού είμαι; Πονάω...Όχι ρε πούστη μου. Είμαι κάτω από το μενίρ. Δεν νιώθω τα γόνατά μου. Ένας τόνος πέτρα είναι πάνω στην ουρίτσα μου. Η σπονδυλική μου στήλη έχει γίνει ένα με τα πνευμόνια μου. Το στόμα μου είναι γεμάτο χώμα, όπως και το δεξί μου ρουθούνι. Από το αριστερό κάτι γίνεται, αφού βλέπω με το αριστερό μου μάτι χώμα να σηκώνεται. Μάλλον αναπνέω. Πόσο πονάω....
Μα τον Τουτατί δεν το περίμενα. Μα τί γελοίος να πιστέψω ότι μπορώ να σηκώσω ολόκληρο μενίρ. Είχα ξεχάσει να πάρω και το μαγικό ζωμό. Ή τον πήρα; Δεν θυμάμαι και δεν έχει και σημασία... Σημασία έχει ότι είμαι κάτω από ένα μενίρ και πονάω.
Καλά, ο άλλος που πήγε; Θα με παράτησε ή θα πήγε να φέρει βοήθεια. Καλύτερα να μ'έχει παρατήσει. Γιατί αλλιώς τί ντροπή; Μα πόσο αφελής μπορεί να είμαι. Καλύτερα να μου κοπεί η ανάσα και να πεθάνω από δω κάτω παρά να καταλάβουν όλοι ότι δεν μπόρεσα να το σηκώσω...
Είναι δυνατόν να σκέφτομαι τέτοια πράγματα;;; Γιατί μπορεί κανένας να το σηκώσει πέρα από τον Οβελίξ; Ο γελοίος ο Οβελίξ... Μου είπε ότι όταν θέλεις κάτι πολύ θα το καταφέρεις... Ναι καλά....αλλά γιατί να θέλεις πολύ να σηκώσεις ένα μενίρ; Τόσα χρόνια και ακόμα δεν κατάλαβα τί δουλειά κάνει. Απλά για να κάνεις τον καμπόοοοοσο Οβελίιιιξ μου.
Ένα τσιγάρο θα ήθελα τώρα... Και κάποιον να με βοηθήσει. Να μου χαϊδέψει την πλάτη και να μου πει: "Καλά τί πήγες κι έκανες; Είσαι δυνατός αλλά όχι και παντοδύναμος. Και σβήσε αυτό το τσιγάρο. Δόξα τον Τουτατί που έχεις ακόμα πνευμόνια..." Και μετά να θυμόμαστε την ιστορία και να γελάμε.
Άντε να δούμε θα σηκωθώ ποτέ;

Δίχως τίτλο...

Μόνο για μία στιγμή
Κοίταξε μέσα από το παράθυρο και δες έξω

μακάρι να βρέχει
το νερό πάντα βοηθάει

είναι μερικές φορές που νομίζω ότι κοιτάω ένα σβέρκο
και προσπαθώ να καταλάβω ποιανού είναι

και βρέχει
κι οι σταγόνες κυλούν

μοιάζει με "αντίστροφος" καθρέφτης
κοιτάω μπροστά και βλέπω πίσω

οι σταγόνες ανεβαίνουν,
τίποτα δεν πέφτει κάτω

κάθε πρωί πίνω ένα ποτήρι νερό
λένε ότι κάνει καλό

Μακάρι να βρέξει...

Θέλω

Κάποτε ήθελα να γίνω ο καλύτερος
Με χέρια δυνατά
Με πόδια σταθερά
Με μυαλό ικανό να δώσει εξηγήσεις για κάθε συναίσθημα

Τώρα πια δεν θέλω τίποτα
Θέλω να είμαι αυτός που είμαι
Ότι κι αν είμαι
Με μυαλό έτοιμο να σπάσει για κάθε συναίσθημα

Θεωρία

Παίρνεις ένα κομμάτι
Το κόβεις σε ακόμη περισσότερα κομμάτια
Κρατάς ένα από αυτά
Το πολλαπλασιάζεις

Τώρα έχεις άπειρα τέτοια ίδια κομματάκια
Τα κοιτάς
Παίρνεις ένα από αυτά
Το αναλύεις

Πρέπει να καταλάβεις κάτι από αυτό
Δεν έχεις ιδέα τί...
Δεν καταλαβαίνεις
Γύρνα πίσω

Πάρε ένα κομμάτι
Κόψ'το σε μικρότερα κομμάτια
Κράτα ένα από αυτά
Πέτα τα υπόλοιπα

Τώρα έχεις ένα κομματάκι
Κοίτα το
Άνοιξε το στόμα σου
Κατάπιε το

Τώρα τί κατάλαβες;

MuRaKaMi

"...Ήμαστε δύο απέραντα μηδενικά, δύο θλιβερά ανθρωπάκια που τα παράσερνε η ζωή από τη μία λήθη στην άλλη..."

Η παρέλαση των αλγορίθμων

Κάνε ένα βήμα μπρος και άπλωσε τα χέρια σου για να φτάσεις.
Κάνε ένα βήμα μπρος και παίξ'το άρχοντας.
Τώρα, γύρνα πίσω και υποκλίσου.
Βημάτισε πλαγίως και κοίτα γύρω σου.
Εκεί που στέκεσαι κολύμπα και λίγο.
Σκύψε και μάζεψε.
Μετά απλά παρανόησε.

Εγώ θα βρίσκομαι ακριβώς από πίσω σου.
Θα τα κάνω όλα με διαφορά μίας φάσης.
Όταν εσύ θα είσαι άρχοντας εγώ θα προσπαθώ να σε φτάσω.
Οταν θα υποκλίνεσαι εγώ θα είμαι άρχοντας.
Όταν θα κοιτάς τριγύρω εγώ θα έχω χαθεί.
Κι όταν θα κολυμπάς εγώ θα σε ψάχνω.
Στην παράνοια, όμως, θα είμαστε μαζί.

Κατάλαβες;
Η κατανόηση δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο συνδυασμός των παρανοήσεών μας...

Συγνώμη...

Το σαλιγκάρι!
με τον κίτρινο κορμό και το μπλέ κεφάλι,
με τα λίγο πεταχτά αυτιά και το μπλε μακρύ λαιμάρι,
που κείται δίπλα μου εδώ, μ' υπομονή μεγάλη
κι ανέχεται τη σκόνη μου, δίπλα στο μαξιλάρι,
είναι ο τάσος μου εμέ!
κι εγώ τον καμαρώνω!
σου στέλνει τα φιλάκια του!
κι εγώ τον εμψυχώνω!

~Τελευταία φορά!~
~Πουπουλένια πριγκήπισσα~
Στο μπαλκόνι...200*
*δεν ήσουν!*

El elogio de la prima...

Από άλλο πλανήτη, άλλου ηλιακού συστήματος, άλλου γαλαξία.
Με ικανότητες διαγαλαξιακές, διασυστηματικές και διαμεσολαβητικές.
Γνωρίζοντας το μη γνωρίζειν.
Αποφασίζοντας να μην αποφασίζει.
Ταξιδεύει στο χρόνο και στο χώρο με την ταχύτητα ποζιτρονίων σε οίστρο.
Ταξιδεύει μέσα μας.
Έχουμε την ψευδαίσθηση ότι μας ανήκει.
Κι όμως, δεν είναι δική μας.
Ανήκει μόνο στην ίδια...



to be continued

Αφιερωμένο...

Χα!Καλημέρα!
Όμορφη και καλή...
σούπερ πάντα ωραία
πάντα νόστιμή!
Να 'ναι σαν κι εσένα,
πάντα χαρωπή
πάντα τοοόσο ωραία
σαν τη χθεσινή!

~Όραμα~
~Andreas Β. Degenburg-Steinfarlung~
Κάπου...στο Ηνωμένο Βασίλειο...1969
*θυμάσαι..?!?!?*

Οδηγίες για το πώς να κολυμπήσετε.

Βήμα 1ο:
Επιλέξατε μία τοποθεσία στην οποία, κοιτώντας τον ορίζοντα έχετε δύο βασικές χρωματικές διαβαθμίσεις, μία σε αποχρώσεις της ώχρας και μία σε μπλε. Καλύτερα να στέκεστε στο κομμάτι της ώχρας.
Βήμα 2ο:
Καθίστε στο έδαφος και κοιτάξτε τις κινήσεις του υγρού μπροστά σας. Αυτό είναι το κύμα ή ακόμα πιο ποιητικά ο φλοίσβος (λέξη που προκαλεί ρίγος σε αρκετούς, θυμίζοντας άλλες όπως μαϊστράλι, ακρογιάλι, μουράγιο και άλλα τέτοια...). Προτεινόμενες ώρες: 7.30 το πρωί και 7.30 το απόγευμα, όταν ακόμα δεν έχει σκάσει η "μπουκαδούρα" (σας έπιασε πάλι ρίγος;;;). Σε αυτό το σημείο θα προσέξετε ότι το νερό είναι σαν να φεύγει από μπροστά σας κι όχι σαν να έρχεται. Μην απελπίζεστε, δεν επιστρέφετε στο παρελθόν, είναι απλά μία ψευδαίσθηση..
Βήμα 3ο:
Μόλις ξεπεράσετε το σοκ αυτής της εικονικής μη πραγματικότητας, σηκωθείτε και με μία γρήγορη κίνηση εισχωρείστε στο υγρό στοιχείο. (Γρήγορα σαν να αφαιρείται ένα χανζαπλάστ...)
Σίγουρα θα κρυώσετε αλλά μην πτοείστε. Παραμείνατε κάτω από την επιφάνεια του νερού όσο αντέχετε (εκπνέοντας από τη μύτη και μην εισπνέοντας από πουθενά, δεν κάνουμε γιόγκα...). Άμα ακούσετε προσεκτικά θα διαπιστώσετε ότι ουσιαστικά δεν ακούτε τίποτα. Αυτό είναι αρκετά καθησυχαστικό. Για άλλη μία φορά, δεν είναι το παρελθόν αυτό που μουρμουρίζει στα αυτιά σας με αυτόν τον ακαθόριστο τρόπο (σχεδόν σαν ψίθυρος από τη Μόρντορρρρρρρρ). Είναι απλά η πίεση του υγρού στο λαβύρινθο του αυτιού σας.
Τότε, έρχεται η στιγμή να αναδυθείτε και να προσπαθήσετε να επιπλεύσετε.
Βήμα 4ο:
Φυσικά...ανάσκελα.Χαλαρώστε και αφεθείτε. Μόνο έτσι θα επιβιώσετε (δεν βγαίνουν μπρατσάκια για μεγάλους...). Ανοίξατε τα μάτια. Μόνο γαλάζιο παντού, και αν είστε και λίγο τυχεροί και κάνα συννεφάκι. Αυτός είναι ο ουρανός. Από αυτόν παίρνει το χρώμα του το νερό.
Ο ουρανός δεν σας θυμίζει τίποτα από το παρελθόν. Αν και θα έπρεπε. Ο ουρανός σας θυμίζει πόσο μικροί είστε. Κρατήστε αυτήν τη σκέψη. Αλλάξτε της μορφή σαν να είναι πλαστελίνη. Ναι, δυστυχώς παράμενετε μικροί. Δείτε το αλλιώς.... όχι δεν γίνεται τίποτα. Μάλλον ήρθε η ώρα να βγείτε από το νερό.
Βήμα 5ο:
Καθίστε στην άμμο. Νιώστε τον αέρα και τον ήλιο να τα παίρνει όλα από πάνω σας. Καείτε ψυχή τε και σώματι.. (όχι πολύ...τόσο ώστε όταν μιλάτε να ακούτε τη φωνή σας δύο φορές).
Βήμα τελευταίο κι ένα μυστικό:
Σηκωθείτε. Μην κοιτάξετε το κύμα, κοιτάξτε πέρα στον ορίζοντα. Γυρίστε του την πλάτη και πάτε να φάτε κάτι. Σίγουρα θα σας έχει ανοίξει η όρεξη.
Να ξέρετε όμως, ήταν το παρελθόν, αυτή είναι η αλήθεια. Αλλά έφυγε πια. Του χρόνου πάλι! Με ένα καινούριο "πριν". Χαλαρώστε στο "τώρα" για λίγο.

Γεγονός ή Ψευδαίσθηση;

Αναγούλα..
Αναποφασιστικότητα..Δύσπνοια..
Ζαλάδα...Ίσως λόξυγγας...Ναυτία...Σκοταδισμός(έλλειψη ικανότητας ανταπόκρισης, σε φυσιολογικά για τα εκάστοτε δεδομένα, μήκη φωτός)...
Τάση προς έμετο...Υπερθέρμανση 'ολικού συστήματος'(απότομη μετάβαση από κανονική 8ερμοκρασία σώματος..σε πολύ υψηλή..και μετά..όλως ξάφνου..μετάπτωση σε 8ερμοκρασία σώματος πολύ χαμηλότερη από αυτή των φυσιολογικών επιπέδων..-κάτι που κανονικά οδηγεί ένα όν-ό,τι θέση και αν έχει αυτό-..σε θάνατο ή κώμα..-)..
Α= Μετάλλαξη(;)
Β= Βλακεία(;)
Γ= Μύγα που μόλις ένιωσε την ύπαρξή της να συνθλίβεται από μία άλλη οντότητα..που ο μόνος λόγος ύπαρξής της είναι να εξουδετερώνει είδη σαν και αυτήν και που το όνομά της και μόνο δηλώνει και εκφράζει τον απόλυτο σκοπό της...ΜυΓοΣκοΤώΣτρΑ!!!!(;)
Δ= Καμιά καλύτερη ιδέα(;)..χμ!χμ!
ΥΓ: Αποκλείεται να μιλάμε για άλογα..καθότι είναι ανίκανα να κάνουν εμετό. Ανίκανα, με την πραγματική και μία και μοναδική σημασία..και διόλου υποτιμητικά..!
Άπειρες οι απαντήσεις..
Άπειρες και οι εξηγήσεις..
(άπειρες= μελοδραματική υπερβολή!)
*Διαλέγω το Γ..και άμα τύχει και συναντήσω τη Φονική Αυτή μηχανή πουθενά μπροστά μου...θα την κάψω με το ακαταμάχητο φλογοβόλο μου~δώρο της θείας μουMargaret από το Amgleiderseid, όπου και ζούσε επί 40 συναπτά έτη, αμέσως μετά την ενηλικίωσή μου~ και θα πάρω εκδίκηση για όλες τις αδικοχαμένες ψυχές που τόσο όλοι ήθελαν να εξοντώσουν και με μανία καταδίωκαν...αλλά...εγώ στηρίζω και κατανοώ το άγχος και την τσίτα τους..μόνο και μόνο για αυτήν την κοινή μας εμπειρία..τη στιγμή που πλησιάζει Αυτή..~που τόσες φορές έχει επαναληφθεί στη ζωή μου, αλλά στη μύγα μόνο Μία και την αποτελειώνει μία και καλά...εγώ απλά συνεχίζω..~

Σώπα!

28 είναι οι πραγματικές σεξουαλικές στάσεις στο Κάμα Σούτρα
~Μην πιστεύεις ό,τι ακούς~
190 φορές το δευτερόλεπτο χτυπάει μία μύγα τα φτερά της
~Η Επιστήμη έχει κάνει τεραααααάστια άλματα στο χώρο των ανακαλύψεων!~
41 χρόνια απομένουν μέχρι την εξάντληση των αποθεμάτων του πετρελαίου στη Γή
~Πανικοβάλλεται κανείς!?#@#$!&?^*&?!!~
Αποφεύγεις να δεις
Δε βλέπεις
..Κράτα τις πληροφορίες για σένα...μη μοιράζεσαι..μην αποκαλύπτεις τίποτα..και η γνώση που έχεις..: των 100.000 τριχών που κατοικούν στο κεφάλι σου..ίσως και κάποια στιγμή σου φανεί χρήσιμη...!
Οι υπόλοιπες της τάξεως των 4.900.000 βρίσκονται στο σώμα σου..
~Για φαντάσου!~

Μεταφορά ή παρομοίωση;

Σαν τον πατέρα που ποτέ δεν γνώρισες.
Σαν τον παππού σου που μέσα από τη δική σου ζωή, έβλεπε τον θάνατό του.
Σαν τον φίλο που δεν σ'ακολούθησε όταν έστριψες από τη γωνία.
Σαν τον άνθρωπό σου που βρίσκεται παραμορφωμένος στο νοσοκομείο μετά από ατύχημα.
Σαν όλους αυτούς που θα έπρεπε να είναι δίπλα σου όταν τους έχεις ανάγκη, επειδή σε έχουν ανάγκη, επειδή τους έχεις ανάγκη, επειδή σε έχουν ανάγκη, επειδή τους έχεις ανάγκη, επειδή ίσως να μη σε έχουν ανάγκη πια.
Επειδή πονάς.

Επ!

Δεν νομίζω.
Δεν θεωρώ.
Δεν πιστεύω.
Απλά εύχομαι...Λες;

Άραγε...

Άραγε υπάρχω;
Προσπαθώ.
Περιφέρομαι νωχελικά στα σκοτάδια.
Κι έρχεται το φως.
Ταράζομαι και τρέχω.
Ψάχνω να βρω κάπου να κρυφτώ.
Να ξαναβρώ την ηρεμία.
Κι όταν με κυριεύει ο φόβος...πέφτω.
Ανάσκελα (με την κοιλιά προς τα πάνω).
Άραγε ποιος θα με αναποδογυρίσει;
Λες να μείνω για πάντα έτσι;
Να με θυμούνται για πάντα σαν ένα χοντρό αηδιαστικό έντομο ανίκανο να ορθοποδήσει.
Κι όμως...
Τινάζοντας τα μακριά μου πόδια αναπηδώ.
Εκσφενδονίζομαι μακριά.
Εκεί όπου ούτε φως ούτε σκοτάδι μπορεί να με αγγίξει.
Οι απόψεις διίστανται για μένα.
Άλλοι με φοβούνται κι άλλοι με σιχαίνονται.
Όπως και να'χει όμως, είμαι ένα θάυμα της φύσης, άξιο μελέτης.
Μου δένουν τα πόδια με λεπτή κλωστή και με μανία προσπαθώ να ξεφύγω.
42 διαφορετικοί μορφασμοί προσώπου αποκαλύπτουν την απόγνωσή μου.
Ναι, την φοβάμαι αυτή τη λεπτή κλωστή.
Να κρέμομαι μόνο από αυτήν...