Νυχτερίδες κι αράχνες...

Πολλές φορές φτάνουμε σε ένα σημείο να λυπόμαστε τον εαυτό μας, να μεμψιμοιρούμε ή ακόμα χειρότερα να μετανιώνουμε για κάθε κίνηση που έχουμε κάνει στο παρελθόν, ρίχνοντας το φταίξιμο στον εαυτό μας για κάθε τί στραβό που έχει συμβεί είτε σ'εμάς είτε στους αγαπημένους μας.
Ο συνήθης τρόπος για να ξανασταθούμε στα πόδια μας είναι να σκεφτούμε τα χειρότερα που μπορεί να συμβαίνουν είτε σε γνωστούς μας είτε σε αγνώστους.
'Οπως, για παράδειγμα, την δύσμοιρη αυτή κοπέλα που ερωτεύτηκε ένα βαμπίρ και δυστυχώς ούτε έχει καταφέρει να ερωτοτροπήσει λιγάκι μαζί του (αφού ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε να της πιει το αίμα) ούτε να σταθεί για λίγο δίπλα του, έστω πλατωνικά, αφού την κυνηγάνε άλλα βαμπίρ για να της πιουν το αίμα...
'Η ακόμα χειρότερα, τον καημένο τον λυκάνθρωπο, που είναι ερωτευμένος με τη δύσμοιρη θνητή η οποία είναι ερωτευμένη με το βαμπίρ και φοβάται ανα πάσα στιγμή μην την γδάρει είτε αυτός είτε το βαμπίρ.
Δύσκολες καταστάσεις είναι αυτές κι όχι αυτές που εμείς βιώνουμε, κι ας μας πίνουνε το αίμα κάθε μέρα... Κι ας φοβόμαστε μην μας γδάρουν οι υπόλοιποι θνητοί... Γιατί όσο αιμοδιψείς κι αν είναι δεν παύουν να είναι θνητοί.
Έτσι επιβιώνουμε και δεν πέφτουμε σε κατάθλιψη.
Γνωρίζοντας ότι υπάρχουν και χειρότερα...