Σε -σκόπηση

Και περνάνε δύο χρόνια. Γρήγορα. Με χωρισμούς, παράνοιες, sex and the city, χαρές, ράστα, τσιγάρα, καταστολή, ουίσκι, grey’s anatomy, βλακεία, γέλια, κλάματα, δουλειές, πτυχία, διαμάχες, κρασιά, επιστημονική γνώση και κουραφέξαλα, καινούριους ανθρώπους, εξαρτήσεις σε ουσίες, αντικείμενα και ανθρώπους, γελοίους καβγάδες, γελοία ψέματα, ανθρώπους που κοιτάνε πίσω, ανθρώπους που κοιτάνε μπροστά, τέχνη, χλευασμό της τέχνης, μίση, σκατίλες και άλλα σε -ίλες, μετακομίσεις, θάλασσα, ανασκόπηση, επισκόπηση, πιθανή κολονοσκόπηση, κλάματα ξανά, γέλια ξανά, ανιψιούς που μεγαλώνουν, παππούδες που χάνονται, αφεντικά που αλλάζουν, κουρέματα, κιλά που μπαίνουν και χάνονται, φαγητά ωραία, φαγητά άνοστα, καινούρια μπαλκόνια, έρωτες, αποτυχίες, επιτυχίες, ψυχοθεραπεία, χτυπήματα στον τοίχο, μόνος, μπροστά σε κάποιον, ψέματα ξανά, ηθική, αλήθεια, φόβο, θυμό, μπόρες, κατίκι δομοκού, επανασυνδέσεις, γαμήσια, μοναξιά, ελευθερία, ξύδια, χορούς, βαρεμάρα, κοψίματα, καψίματα, βαριές κουβέντες, μιλκ σέικ φρούτων για πρωινό, λουλούδια, ποδόσφαιρο, ντροπή, τραχανά, πολύ τραχανά, βλακείες, βιβλία, πίστη, απιστία, επαναπροσδιορισμούς, μεγάλα λόγια, ελληνικούς μονούς σκέτους, τρέλα, κέφια, πτώσεις, εξομολογήσεις, κι άλλα ψέματα, αμαρτίες, τσίπουρα, αγάπη, σκυλιά, ατάκες, πεσίματα, τσούξιμο, διάβασμα, τζιν τόνικ, γέλιο, πόδια, βόλτες, φούστες, τρέξιμο, ελλείψεις, ντροπή, περηφάνια, ντουζ, ζωγραφιές, απογοήτευση, προφυλακτικά, πίκρα, τσιγάρα, πολλά τσιγάρα, προτάσεις, αποτριχώσεις, ερωτήματα, ελπίδα.

τί;

...Και μετά το σύμπαν τί; Η κλασσική ερώτηση που υποσυνείδητα καθορίζει κάθε άτομο. Υπάρχει μία πραγματική ανικανότητα να αντιληφθούμε το "τίποτα" γι'αυτό και δημιουργούμε θεούς και δαίμονες, για να δικαιολογήσουμε το κενό.

Αν όμως πραγματικά δεν υπάρχει τίποτα; Αν όλα είναι μία χωροχρονική σφαίρα που προωθεί την αέναη επανάληψη μιας σχεδόν ευθύγραμμης κίνησης; Αν μετά το σύμπαν δεν υπάρχει τίποτα, μετά το θάνατο το ίδιο, μετά από κάθε είδους τέλος απλά ξανά η αρχή, μέσα στην ίδια σφαίρα όπου κινούμαστε γραμμικά ελπίζοντας κάτι να επαναληφθεί ή όχι;

Αυτή η άποψη μας βοηθάει να νιώσουμε την ουσία των πραγμάτων, δεν απαντάει όμως στην ερώτηση "Γιατί ξυπνάω και ζω κάθε μέρα;" Για να επαναλάβω τα ίδια λάθη και να βρω την ικανοποίηση στις ίδιες χαρές κινούμενος σαν ηλεκτρόνιο μέσα στο προκαθορισμένο χωρικά νέφος μου.

Δεν υπάρχει γιατί. Υπάρχει μόνο πώς. Πώς θα συνεχίσω να κινούμαι. Πώς θα μπορέσω να εκμεταλλευτώ κάθε χιλιοστό του χώρου και του χρόνου μου.

Μη βαυκαλίζεσαι! Το τέλος είναι απλά τέλος. Δε σημαίνει τίποτα άλλο. Απλά σου δίνει την ευκαιρία να μικρύνεις ή να μεγαλώσεις την εμβέλεια της εκάστοτε καινούριας σου δίνης. Όλα είναι ένα αστείο. Ή όχι;

Φαντάσου να κόβεις βούτυρο...

Και είναι φορές που ξαπλώνω ανάσκελα. Στη δική μου πλευρά. Και κοιτάω πάνω. Ταβάνι. Κι από πάνω; Ταράτσα. Όγδοος όροφος και γύρω τίποτα. Το πλάνο απομακρύνεται σιγά - σιγά. Βλέπω όλη την πόλη. Βλέπω το σπίτι μου. Ένα διπλό κρεββάτι με εμένα στ'αριστερά. Στα δεξιά κάποιος άλλος. Όλοι στη θέση μας. Κι ένα τεράστιο σούπερ μηχάνημα, ρομποτικο-επιστημονικής φαντασίας πολυμηχάνημα. Να κόβει την πολυκατοικία ακριβώς στη μέση γλιστρώντας σιωπηλά, δίπλα ακριβώς από τον δεξί αγκώνα μου. Ολόκληρο το κτίριο δονείται κι από στιγμή σε στιγμή μία από τις δύο πλευρές θα πέσει. Θα είναι η δική μου ή του άλλου; Πραγματικά δεν φοβάμαι, μόνο προσπαθώ να θυμηθώ, από ποια πλευρά είναι τα σκαλιά. Εκείνη η πλευρά δεν πέφτει.

ντοντ πανικ

Γνωστό (σχεδόν) λαϊκό άσμα λέει ότι τώρα που ανοίγει ο καιρός, πανικός, πανικός. Η αλήθεια είναι ότι δε νιώθω να πανικοβάλλομαι τώρα που ανοίγει ο καιρός. Πανικοβάλλομαι όμως μη γνωρίζοντας τί νιώθω τώρα που ανοίγει ο καιρός. Χτες ένιωθα 21. Έφυγα από το σπίτι 1 το βράδυ και άρχισα να περιφέρομαι μόνος στους δρόμους της πόλης μου. 'Ασκοπα. Σχεδόν άσκοπα. Αφού σκοπός μου ήταν το να περιφέρομαι άσκοπα. Χωρίς προορισμό. Σχεδόν χωρίς προορισμό. Αφού τελικός προορισμός ήταν το σπίτι μου. Μόνος. Σχεδόν μόνος. Άφου υπήρχαν πολλοί άνθρωποι στους δρόμους που ίσως κάνανε το ίδιο πράγμα. Ίσως και όχι. Έχει κάποια σημασία;
Σήμερα ξύπνησα στις 7 χωρίς ξυπνητήρι. Ένιωθα 43. Βγήκα στην πόλη. Περπάτησα. Πλήρωσα το νοίκι. Πήγα στη δουλειά. Όλα με σκοπό και προορισμό. Σχεδόν. Γιατί η αλήθεια είναι ότι εκλιπαρούσα στο δρόμο να με απαγάγουν εξωγήινοι και να εξαφανιστώ. Τώρα που μιλάμε νιώθω 4. Δεν με νοιάζει τίποτα. Ούτε το γεγονός ότι το βράδυ θα νιώθω 92. Χωρίς μνήμη. Χωρίς δύναμη. Ήρεμος. Περιμένοντας απλά το τέλος.