Φαντάσου να κόβεις βούτυρο...

Και είναι φορές που ξαπλώνω ανάσκελα. Στη δική μου πλευρά. Και κοιτάω πάνω. Ταβάνι. Κι από πάνω; Ταράτσα. Όγδοος όροφος και γύρω τίποτα. Το πλάνο απομακρύνεται σιγά - σιγά. Βλέπω όλη την πόλη. Βλέπω το σπίτι μου. Ένα διπλό κρεββάτι με εμένα στ'αριστερά. Στα δεξιά κάποιος άλλος. Όλοι στη θέση μας. Κι ένα τεράστιο σούπερ μηχάνημα, ρομποτικο-επιστημονικής φαντασίας πολυμηχάνημα. Να κόβει την πολυκατοικία ακριβώς στη μέση γλιστρώντας σιωπηλά, δίπλα ακριβώς από τον δεξί αγκώνα μου. Ολόκληρο το κτίριο δονείται κι από στιγμή σε στιγμή μία από τις δύο πλευρές θα πέσει. Θα είναι η δική μου ή του άλλου; Πραγματικά δεν φοβάμαι, μόνο προσπαθώ να θυμηθώ, από ποια πλευρά είναι τα σκαλιά. Εκείνη η πλευρά δεν πέφτει.