...Και μετά το σύμπαν τί; Η κλασσική ερώτηση που υποσυνείδητα καθορίζει κάθε άτομο. Υπάρχει μία πραγματική ανικανότητα να αντιληφθούμε το "τίποτα" γι'αυτό και δημιουργούμε θεούς και δαίμονες, για να δικαιολογήσουμε το κενό.
Αν όμως πραγματικά δεν υπάρχει τίποτα; Αν όλα είναι μία χωροχρονική σφαίρα που προωθεί την αέναη επανάληψη μιας σχεδόν ευθύγραμμης κίνησης; Αν μετά το σύμπαν δεν υπάρχει τίποτα, μετά το θάνατο το ίδιο, μετά από κάθε είδους τέλος απλά ξανά η αρχή, μέσα στην ίδια σφαίρα όπου κινούμαστε γραμμικά ελπίζοντας κάτι να επαναληφθεί ή όχι;
Αυτή η άποψη μας βοηθάει να νιώσουμε την ουσία των πραγμάτων, δεν απαντάει όμως στην ερώτηση "Γιατί ξυπνάω και ζω κάθε μέρα;" Για να επαναλάβω τα ίδια λάθη και να βρω την ικανοποίηση στις ίδιες χαρές κινούμενος σαν ηλεκτρόνιο μέσα στο προκαθορισμένο χωρικά νέφος μου.
Δεν υπάρχει γιατί. Υπάρχει μόνο πώς. Πώς θα συνεχίσω να κινούμαι. Πώς θα μπορέσω να εκμεταλλευτώ κάθε χιλιοστό του χώρου και του χρόνου μου.
Μη βαυκαλίζεσαι! Το τέλος είναι απλά τέλος. Δε σημαίνει τίποτα άλλο. Απλά σου δίνει την ευκαιρία να μικρύνεις ή να μεγαλώσεις την εμβέλεια της εκάστοτε καινούριας σου δίνης. Όλα είναι ένα αστείο. Ή όχι;
