Γνωστό (σχεδόν) λαϊκό άσμα λέει ότι τώρα που ανοίγει ο καιρός, πανικός, πανικός. Η αλήθεια είναι ότι δε νιώθω να πανικοβάλλομαι τώρα που ανοίγει ο καιρός. Πανικοβάλλομαι όμως μη γνωρίζοντας τί νιώθω τώρα που ανοίγει ο καιρός. Χτες ένιωθα 21. Έφυγα από το σπίτι 1 το βράδυ και άρχισα να περιφέρομαι μόνος στους δρόμους της πόλης μου. 'Ασκοπα. Σχεδόν άσκοπα. Αφού σκοπός μου ήταν το να περιφέρομαι άσκοπα. Χωρίς προορισμό. Σχεδόν χωρίς προορισμό. Αφού τελικός προορισμός ήταν το σπίτι μου. Μόνος. Σχεδόν μόνος. Άφου υπήρχαν πολλοί άνθρωποι στους δρόμους που ίσως κάνανε το ίδιο πράγμα. Ίσως και όχι. Έχει κάποια σημασία;
Σήμερα ξύπνησα στις 7 χωρίς ξυπνητήρι. Ένιωθα 43. Βγήκα στην πόλη. Περπάτησα. Πλήρωσα το νοίκι. Πήγα στη δουλειά. Όλα με σκοπό και προορισμό. Σχεδόν. Γιατί η αλήθεια είναι ότι εκλιπαρούσα στο δρόμο να με απαγάγουν εξωγήινοι και να εξαφανιστώ. Τώρα που μιλάμε νιώθω 4. Δεν με νοιάζει τίποτα. Ούτε το γεγονός ότι το βράδυ θα νιώθω 92. Χωρίς μνήμη. Χωρίς δύναμη. Ήρεμος. Περιμένοντας απλά το τέλος.
Σήμερα ξύπνησα στις 7 χωρίς ξυπνητήρι. Ένιωθα 43. Βγήκα στην πόλη. Περπάτησα. Πλήρωσα το νοίκι. Πήγα στη δουλειά. Όλα με σκοπό και προορισμό. Σχεδόν. Γιατί η αλήθεια είναι ότι εκλιπαρούσα στο δρόμο να με απαγάγουν εξωγήινοι και να εξαφανιστώ. Τώρα που μιλάμε νιώθω 4. Δεν με νοιάζει τίποτα. Ούτε το γεγονός ότι το βράδυ θα νιώθω 92. Χωρίς μνήμη. Χωρίς δύναμη. Ήρεμος. Περιμένοντας απλά το τέλος.
