Άραγε...

Άραγε υπάρχω;
Προσπαθώ.
Περιφέρομαι νωχελικά στα σκοτάδια.
Κι έρχεται το φως.
Ταράζομαι και τρέχω.
Ψάχνω να βρω κάπου να κρυφτώ.
Να ξαναβρώ την ηρεμία.
Κι όταν με κυριεύει ο φόβος...πέφτω.
Ανάσκελα (με την κοιλιά προς τα πάνω).
Άραγε ποιος θα με αναποδογυρίσει;
Λες να μείνω για πάντα έτσι;
Να με θυμούνται για πάντα σαν ένα χοντρό αηδιαστικό έντομο ανίκανο να ορθοποδήσει.
Κι όμως...
Τινάζοντας τα μακριά μου πόδια αναπηδώ.
Εκσφενδονίζομαι μακριά.
Εκεί όπου ούτε φως ούτε σκοτάδι μπορεί να με αγγίξει.
Οι απόψεις διίστανται για μένα.
Άλλοι με φοβούνται κι άλλοι με σιχαίνονται.
Όπως και να'χει όμως, είμαι ένα θάυμα της φύσης, άξιο μελέτης.
Μου δένουν τα πόδια με λεπτή κλωστή και με μανία προσπαθώ να ξεφύγω.
42 διαφορετικοί μορφασμοί προσώπου αποκαλύπτουν την απόγνωσή μου.
Ναι, την φοβάμαι αυτή τη λεπτή κλωστή.
Να κρέμομαι μόνο από αυτήν...