Είναι απλά θέμα τεχνικής....

"...Ναι, μπορώ να το σηκώσω. Ένα μενίρ είναι. Ασ'το σε μένα, θα το κάνω καλύτερα. Κάτσε, το βάζω στην πλάτη μου, το κρατάω σταθερά και με το ένα...με το δύο...με το τρία...Ωωωωωωωωωχ @#$#@$%^$#%$@#%$#%$^%$^%$%$#%$#@%$...."
Πού είμαι; Πονάω...Όχι ρε πούστη μου. Είμαι κάτω από το μενίρ. Δεν νιώθω τα γόνατά μου. Ένας τόνος πέτρα είναι πάνω στην ουρίτσα μου. Η σπονδυλική μου στήλη έχει γίνει ένα με τα πνευμόνια μου. Το στόμα μου είναι γεμάτο χώμα, όπως και το δεξί μου ρουθούνι. Από το αριστερό κάτι γίνεται, αφού βλέπω με το αριστερό μου μάτι χώμα να σηκώνεται. Μάλλον αναπνέω. Πόσο πονάω....
Μα τον Τουτατί δεν το περίμενα. Μα τί γελοίος να πιστέψω ότι μπορώ να σηκώσω ολόκληρο μενίρ. Είχα ξεχάσει να πάρω και το μαγικό ζωμό. Ή τον πήρα; Δεν θυμάμαι και δεν έχει και σημασία... Σημασία έχει ότι είμαι κάτω από ένα μενίρ και πονάω.
Καλά, ο άλλος που πήγε; Θα με παράτησε ή θα πήγε να φέρει βοήθεια. Καλύτερα να μ'έχει παρατήσει. Γιατί αλλιώς τί ντροπή; Μα πόσο αφελής μπορεί να είμαι. Καλύτερα να μου κοπεί η ανάσα και να πεθάνω από δω κάτω παρά να καταλάβουν όλοι ότι δεν μπόρεσα να το σηκώσω...
Είναι δυνατόν να σκέφτομαι τέτοια πράγματα;;; Γιατί μπορεί κανένας να το σηκώσει πέρα από τον Οβελίξ; Ο γελοίος ο Οβελίξ... Μου είπε ότι όταν θέλεις κάτι πολύ θα το καταφέρεις... Ναι καλά....αλλά γιατί να θέλεις πολύ να σηκώσεις ένα μενίρ; Τόσα χρόνια και ακόμα δεν κατάλαβα τί δουλειά κάνει. Απλά για να κάνεις τον καμπόοοοοσο Οβελίιιιξ μου.
Ένα τσιγάρο θα ήθελα τώρα... Και κάποιον να με βοηθήσει. Να μου χαϊδέψει την πλάτη και να μου πει: "Καλά τί πήγες κι έκανες; Είσαι δυνατός αλλά όχι και παντοδύναμος. Και σβήσε αυτό το τσιγάρο. Δόξα τον Τουτατί που έχεις ακόμα πνευμόνια..." Και μετά να θυμόμαστε την ιστορία και να γελάμε.
Άντε να δούμε θα σηκωθώ ποτέ;