Καθάριζα το σπίτι μου σήμερα. Μέσα σ΄όλο το χάος, λοιπόν, ανακάλυψα πράγματα που εδώ και καιρό είχα ξεχάσει ότι υπήρχαν. Την ίδια αίσθηση πιστεύω ότι είχαν και τα ίδια τα αντικείμενα. Καμμία χρηστικότητα. Καμμία αισθητική αξία. Κι όμως, κάθε ένα από αυτά ανέσυρε από τη μνήμη μου κάθε λογής συναισθήματα.

Τρόμαξα με την ανακάλυψη ότι κρατάω τόσα κομμάτια από το παρελθόν. Κομμάτια που άμα τα ενώσεις δεν συμπληρώνουν κάποιο πάζλ. Μόνα τους. Απλά εκεί, να μου θυμίζουν κάτι. Κάτι από πριν.

Ζήλευα πάντα τους συλλέκτες. Τους ανθρώπους που κρατάνε πράγματα και φοβούνται μη τα χάσουν. Νόμιζα ότι δεν μπορούσα να το κάνω, δεν είχα την υπομονή. Λάθος. Ήταν εκεί μπροστά μου, η δική μου συλλογή...

Μία φωτογραφία ταυτότητας αγνώστου ανδρός που είχα μαζέψει σ΄ένα δρόμο στο Βελιγράδι, θυμίζοντάς μου το ταξίδι, την συντροφικότητα και τη μοναξιά.

Ένα χαρτάκι μ΄ένα ευφυέστατο rebus και ένα κομμάτι ξύλο που έγραφε 1000000, δώρα του Κ. που κάποτε μου έταξε...

Μία κλωστή με δύο ψεύτικες πέτρες ("χρυσάφια"), ένα "πολύτιμο" κολιέ που μου έφτιαξε ο τετράχρονος τότε ανιψιός μου. Αν και το πιο πολύτιμο πράγμα γι'αυτόν ήταν η αγάπη. Αθώος ή αδαής;

Ένα σημείωμα του από κάτω, "....μην αναγκαστούμε να φέρουμε την αστυνομία...", έτσι για να θυμάμαι ότι υπάρχουν και μαλάκες.

Τρία σπασμένα κινητά, το ένα από δική μου παράνοια, τα άλλα δύο απομεινάρια μίας κατεστραμμένης σχέσης.

Ένα μήνυμα της Κ. που βρήκε το σημείο G της!!!

Ένα φανελάκι μαύρο που κάποτε βρέθηκε στο κρεββάτι μου και δεν ήταν δικό μου.

Ένα βάζο από μία κρέμα που μου ζήτησες να σου κρατήσω και άργησες πολύ να το πάρεις.

Και σκόνη.

Παντού. Πάνω στα έπιπλα, ανάμεσα στα βιβλία και στις αναμνήσεις μου.

Τώρα τί να κάνω;

Να καθαρίσω;

Δεν ήρθε ακόμα η ώρα.